فاضل جواد

جواد بن سعدالله کاظمی معروف به «فاضل جواد» (متوفای ۱۰۶۵ قمری)، از علمای بزرگ شیعه در قرن یازدهم هجری است. او اهل کاظمین بود و برای کسب علم به اصفهان مهاجرت کرد و در زمره شاگردان شیخ بهایی قرار گرفت و پس از چندی نیز به مقام شیخ الاسلامی رسید. کتاب «مسالک الأفهام فی شرح آیات الأحکام» از مهمترین آثار اوست.

ولادت و خاندان

جواد ملقب به شمس الدین کاظمی و مکنّی به «ابوعبدالله» و مشهور به «فاضل جواد»، در اواخر قرن دهم هجری در کاظمین در خانواده ای از اهل علم و تقوا، دیده به جهان گشود. پدرش علامه شیخ سعدالله کاظمی از عالمان شهر کاظمین بود. او در کنار مرقد مطهر امام کاظم و امام جواد، علیهما السلام، به تدریس علوم حوزوی و تربیت مبلغان اسلامی اشتغال داشت. برادرش شیخ محمدالهادی از عالمان کاظمین بود. برادرزاده اش شیخ ابوالحسن علی کاظمی از استادان حوزه علمیه کاظمین بود که به فضل و کمال اشتهار داشت. جدّش علامه شیخ محمدجواد، فرزند حاج علی اسدی کوفی، از شاعران بنام در عصر خویش بوده است.

خاندان فاضل جواد از مجهول ترین خاندان های عرب است که نام و نشانی از فرهیختگان آن، جز عده ای معدود، در کتاب های تاریخی و تراجم دیده نمی شود. آیت الله مرعشی نجفی که درباره شخصیت های اسلامی، آگاهی های فراوان دارد، رساله ای به نام «منهج الرشاد فی ترجمة الفاضل الجواد» نوشته است و در مقدمه ی کتاب مسالک الافهام چاپ کرده و ایشان تصریح می کند که شرح حال نویسان در حالی که تصریح کرده اند که در این خاندان، شاعران، فقیهان و عالمان بسیاری بوده اند، ولی اشاره ای به زندگی علمی و اجتماعی هیچ کدام از آنان نکرده اند.

تحصیلات و استادان

محمدجواد کاظمی در اوان جوانی برای کسب علوم دینی و معارف اسلامی، وارد حوزه علمیه کاظمین شد. شرح حال نویسان جز پدر علامه فاضل جواد، کسی را به عنوان استاد آن بزرگوار در کاظمین بیان نکرده اند. وی، مقدمات علوم دینی، مانند ادبیات عرب و منطق و معانی و بیان و نیز بخشی از فقه و اصول فقه را نزد پدر بزرگوارش در کاظمین فراگرفت.

رشد و تعالی حوزه علمیه اصفهان در زمان صفویه، به حدّ مطلوبی رسیده بود. حضور فقیهان و ادیبان و شاعران و فیلسوفان و مفسران قرآن کریم و دانشمندان دیگر در آن شهر، سبب شده بود که دانش پژوهان از سراسر جهان تشیع، به آن شهر رو آورند. فاضل جواد نیز که آوازه حوزه علمیه اصفهان به گوش او نیز رسیده بود، راهی آن دیار شد و به تحصیلات عالی علوم دینی و انسانی پرداخت. پس از سال ها کوشش و تلاش در این راه، به حد کمال رسید و از بزرگان علم و اخلاق به شمار آمد.

سال هجرت عالم بزرگوار فاضل جواد به اصفهان معلوم نیست، ولی با توجه به چند نکته می توان سال تقریبی سفر به اصفهان را حدس زد: نکته ی اول، سال وفات استادش شیخ بهایی در سال ۱۰۳۰ هجری قمری است. فاضل جواد از کسانی است که در اصفهان، ملازم این استاد بود و بر دیدگاه های استادش آگاهی پیدا کرد. این مسئله، دستِ کم مدتی حدود ده سال را طلب می کند. نکته ی دیگر، سال و مکان نگارش برخی از آثار ارزشمند ایشان، مانند «کشف اصول الدین فی شرح نهج المسترشدین فی أُصول الدین» است. این اثر در سال ۱۰۲۹ هجری قمری در کاظمین بوده است که نشانه ی آن است که وی، در آن سال، در کاظمین به عنوان عالمی والامقام مستقر شده و یافته های علمی خود را به رشته ی تحریر درآورده است. از این دو نکته به دست می آید که تاریخ سفر آن عالم ربانی به اصفهان، حدود سال ۱۰۲۰ هجری قمری است. بنابر این وی به مدت تقریبی ده سال در اصفهان و استرآباد که به آن اشاره خواهد شد، حضور داشته است.

فاضل جواد پس از ورود به اصفهان، جویای حوزه ی علمیه شد تا جان تشنه ی خود را با آب علم و اخلاق سیراب سازد و ره توشه ای برای دیار خود بردارد. گرچه عالمان و فقیهان بسیاری به تدریس علوم و دانش های گوناگون اشتغال داشتند، ولی از آن جا که انگیزه ی او کسب معارف و دانش های گوناگون در کم ترین مدت بود، از این رو در پی بهترین استاد و کامل ترین عالم شهر در علوم عقلی و نقلی به جست و جو پرداخت و از میان همه ی آنان، تنها نزد شیخ بهایی کسب علم و کمال کرد. او پس از سال ها تلاش و کوشش، از شاگردان ویژه ی شیخ بهایی شد. از این رو بیش ترین همت خود را در شرح مبانی علمی و تبیین آثار آن استاد بزرگ، به کار برد و آثار فراوانی از خود در تبیین و شرح کتاب های شیخ بهایی به یادگار گذاشت.

او در مدت زمان کوتاهی که در اصفهان و در محضر استادش شیخ بهایی بود، به درجات علوم دینی و انسانی رسید و اعجاب همگان را برانگیخت.

شاگردان و راویان

دانشمند والامقام فاضل جواد، شاگردان و راویان چندانی نداشته است و یا دستِ کم نام بیش تر آنان، در تاریخ ثبت نشده است. آنان عبارت اند از:

۱ـ امیر شمس الدین محمود حسینی کاظمی: علامه امیر شمس الدین محمود فرزند فتح اللّه حسینی کاظمی، در سال های آغازین قرن یازدهم در شهر کاظمیه دیده به جهان خاکی گشود. در اوان جوانی برای کسب تحصیلات علوم دینی به نجف اشرف هجرت کرد و تا آخر عمر شریفش در آن مکان مقدس باقی ماند. او از شیخ بهایی و فاضل جواد اجازه روایت گرفت. آثار به جا مانده از آن عالم بزرگوار عبارت است از: تقسیم الأخماس فی زمان الغیبة و وجوب إخراجها فی مصارفها؛ تفریج الکربة فی اثبات الرجعة؛ رسالة فی بقاء جسد الامام والنبی صلی الله علیه وآله فی قبورهم و عدم صعودهم بعد ثلاثة أیام.

۲ـ محمد کاشانی عاملی: از شاگردان فاضل جواد، علامه شیخ محمد فرزند علی کاشانی، مشهور به عاملی متوفای حدود ۱۰۹۸ هجری قمری نویسنده ی التعلیقه علی تفسیر البیضاوی است.

۳ـ علی کاظمی: علامه شیخ ابوالحسن علی کاظمی، فرزند شیخ محمدهادی، فرزند سعدالله کاظمی، از عالمان شهر کاظمین و برادرزاده ی فاضل جواد، از کسانی است که در کاظمین بیش ترین بهره ی علمی را از علامه ی فاضل جواد برد و به مراتب عالی علم و کمال رسید.

۴ـ شیخ شاهین: از دیگر شاگردان فاضل جواد، که از راویان او نیز هست، شیخ شاهین است. هویت او نیز مانند دیگر شاگردان فاضل جواد مبهم است و شاید او همان شیخ محمود بن شاهین معروف به شیخ شاهین باشد که از عالمان قرن یازدهم در کاظمین می باشد. شیخ شاهین در سال ۱۰۴۴ هجری قمری کتاب مسالک الافهام را نزد استادش قرائت کرد و او در پایان قرائت، در ششم ذو الحجه همان سال، اجازه نامه ای به وی عطا کرد. در آن اجازه نامه وی را به شیخ اجل و فاضل کامل توصیف کرده است.

آثار و تألیفات

شیخ فاضل جواد از دانشمندانی است که آثار ارزشمندی را در موضوعات گوناگون اصولی و ادبی و عرفانی و ریاضی و تفسیر نوشته است. برخی از آن ها از منابع مهم پژوهشی به شمار می آید:

۱ـ شرح الالفیه: نام این اثر در امل الآمل و ریاض العلماء آمده است و اطلاع دیگری از آن در دست نیست.

۲ـ غایة المأمول فی شرح زبدة الأصول: این اثر، شرح زبدة الاصول شیخ بهایی و به سفارش او در اصفهان به نگارش درآمده است. این کتاب ارزشمند که به گونه ی نظم در قالب چهارده هزار بیت است، هنوز چاپ نشده است ولی در کتابخانه های معتبر، مانند کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی در قم به گونه ی خطی قابل دسترسی است.

۳ـ شرح خلاصة الحساب: ریاضی، یکی از پرکاربردترین علوم درزندگی بشری است. شیخ بهایی از کودکی این دانش را آموخت و خود به تألیف کتاب هایی در این زمینه پرداخت. خلاصة الحساب، یکی از عمیق ترین و فشرده ترین کتاب های ریاضی به شمار می رود که شیخ بهایی به رشته تحریر درآورده و شامل یک دوره ریاضیات سطح متوسط است. این کتاب حدود سه قرن به عنوان متن آموزشی حوزه های علوم دینی در نجف و اصفهان و مشهد و قم و برخی دیگر از مراکز علمی کشورهای اسلامی مورد استفاده بود. ده ها شرح و حاشیه بر آن نوشته شده است. فاضل جواد هم بر آن شرحی نوشته است. نکته ی قابل توجه آن است که این شرح، به خواست خود شیخ بهایی تالیف شده است. در سال۱۲۷۳ هجری قمری در ۱۱۶ صفحه سنگی شده است. این کتاب در کتابخانه ی آیت الله مرعشی نجفی در قم وجود دارد.

۴ـ شرح کتاب الدروس: این اثر، شرح کتاب الدروس الشرعیه فی الفقه الامامیه از آثار شهید اول است. این اثر، ناتمام و هنوز چاپ نشده است. کتاب الدروس از دقیق ترین و مشهورترین کتاب های شهید اول و دارای نظم و ترتیبی ابتکاری است که پیش تر سابقه نداشته است. در این کتاب عناوین جدیدی مثل المزار، الحسبه، المحارب، القسمه، المشترکات، الربا، تزاحم الحقوق اضافه شده است. نیز آراء و دیدگاه های بیش تر فقیهان که کتاب های آنان به ما نرسیده است، مانند ابن جنید و جعفی و عمانی و دیگران در آن نقل شده است. شهید اول، موفق به اتمام کتاب الدروس نشده و پیش از به پایان بردن آن، به شهادت رسیده است. موضوعات مورد بحث در این اثر از کتاب طهارت تا رهن را شامل می شود. نویسنده ی ریاض العلماء می گوید: «من، نسخه ای را که به خط آن عالم بزرگوار بود، خود دیده ام.».

۵ـ الفوائد العلیة فی شرح رسالة الجعفریّة: رسالة الجعفریه، اثر ارزشمند شیخ علی بن عبدالعال ملقب به محقق کرکی است. این رساله همراه رساله های دیگر محقق کرکی، به نام رسائل کرکی با همت شیخ محمد حسّون در دو جلد، از سوی کتابخانه ی آیت الله العظمی نجفی مرعشی، درسال ۱۴۰۹ هجری قمری در قطع وزیری در ۳۵۶ و ۳۲۸ صفحه چاپ شده است. عالم ربانی فاضل جواد در اثری مستقل، رساله ی جعفریه محقق کرکی را ـ فقه استدلالی با موضوع نماز است ـ شرح کرده است.

۶ـ المواسعة و المضایقة: این اثر فقهی و در موضوع نمازهای قضا است.

۷ـ شرح الصحیفة الأصطرلابیة این کتاب در موضوع علم هیئت و شناخت ستارگان، مطالب عمیق و خواندنی دارد. علامه حرزالدین می گوید: «من، نسخه ای خطی از این اثر را در کتابخانه ی ادیب گرانقدر شیخ سلمان بن شیخ محمد فلاحی دورقی دیده ام و از روی آن نسخه برداری کرده ام.». این رساله، به ضمیمه ی کتاب شرح خلاصه الحساب به چاپ رسیده است.

۸ـ شرح تشریح الأفلاک شیخ بهایی: در موضوع علم هیئت و ستارگان است.

۹ـ شرح رسالة فی نسبة تضاریس الأرض: شیخ بهایی در جغرافیا آثار گوناگونی دارد که معروف ترین آن ها تضاریس الارض یا رساله فی کرویه الارض است که علامه فاضل جواد آن را شرح کرده است.

۱۰ـ شرح رسالة طهارة أهل الکتاب شیخ بهایی

۱۱ـ شرح رسالة الصمدیّة فی النحو شیخ بهایی

۱۲ـ توضیحات لمشکلات کتاب الکشکول شیخ بهایی

۱۳ـ شرح بعض المعمّیات و الألغاز: این اثر در تبیین و توضیح معمّاها و لغزهایی است که شیخ بهایی ابداع کرده اند.

۱۴ـ شرح کتاب (سرخاب) فی علم الرمل

۱۵ـ شرح الضوابط الرجالیّة از شیخ بهایی

۱۶ـ شرح مشیخة الفقیه از شیخ صدوق متوفای ۳۸۱ هجری قمری

۱۷ـ تعلیقه على خلاصة الرجال از علامه حلی متوفای ۷۲۶ هجری قمری

۱۸ـ تعلیقه على أصول الکافی و فروعه از محمد بن یعقوب کلینی متوفای ۳۲۹ هجری قمری

۱۹ـ تعلیقه على من لایحضره الفقیه از صدوق

۲۰ـ تعلیقه علی شرح الفصوص فی العرفان.

۲۱ـ کشف اصول الدین: این اثر، شرح نهج المسترشدین علامه حلی متوفای ۷۲۶ هجری قمری است که در نهم ربیع الاول سال ۱۰۲۹ هجری قمری در کاظمین به نگارش درآمده است. فقیه بزرگوار فاضل جواد در این کتاب به گونه ای مفصل، به شرح سخنان علامه حلی پرداخته است.

۲۲ـ رسالة فی اصول الدین.

۲۳ـ مسالک الأفهام فی شرح آیات الأحکام: این کتاب، تفسیر آیاتى از قرآن کریم است که در آن ها احکام فقهى آمده است. بر اساس ترتیب کتاب های فقهى تنظیم شده است. از صدر اسلام در کنار سبک هاى گوناگون فقهى، مثل فقه رساله‌اى و خلافى و استدلالى، سبک دیگرى پدید آمد که در آن، تفسیر آیات فقهى قرآن کریم بر اساس ابواب فقهى آمده است. نام این سبک را «آیات الاحکام» گذاشتند. این سبک تفسیر آیات فقهى، در همه مذاهب اسلامى دیده مى‌شود که در میان آنها، کتاب ارزشمند «مسالک الافهام» از جایگاه ویژه ای برخوردار است و از زمان نگارش آن، فقیهان بزرگ امامیه به آن، توجه داشته اند.

از نگاه عالمان

بزرگان علم و کمال از جایگاه علمی شیخ محمدجواد کاظمی به عظمت و بزرگی یاد کرده اند و به زوایای آگاهی های فراوان او، با دیده ی تحسین نگریسته اند:

• آیت الله مرعشی نجفی رحمة الله علیه، او را چنین می ستاید: «او دانشمندی آگاه در همه ی دانش های اسلامی است. او در دانش های فقه و اصول و تفسیر و ادبیات، مهارت کامل دارد. قهرمان نویسندگی و جلودار لشکر تصنیف است. او در علامه بودن در دانش های گوناگون شبیه و مانند استادش شیخ بهایی است...
• ملا عبدالله افندی اصفهانی متوفای ۱۱۳۰ هجری قمری از او با اوصافی مانند عالمی فاضل و پژوهنده ای جلیل القدر یاد می کند.
• نویسنده ی ریحانة الأدب می گوید: «جواد بن سعید، یا سعدالله بن جواد بغدادی کاظمى، عالمی است فاضل، محققی جلیل القدر از معتمدین علماى قرن یازدهم هجری که آگاه به فروع و أصول، جامع معقول و منقول بود. در فقه و أصول و معقول و منقول و تفسیر و ریاضى و دیگر علوم متداول، تحقیقات ناب داشت، حافظه ای قوی و در درک مطالب توانا، وتمامى اوقات او در اشتغالات علمی مصروف می شد».
• شیخ محمد حرزالدین از شرح حال نویسان معاصر، درباره ی او می گوید: «فاضل جواد بغدادی عالم جلیل القدر، دارای فضل فراوان، دقت نظر و تحقیق در علوم عقلی و نقلی، از شاگردان شیخ بهایی است».
• گروهی از دانشمندان مانند علامه طبرسی و آیت الله خوئی نیز او را فاضل و عالم و پژوهنده ای والامقام معرفی می کنند.

سفرهای فاضل جواد

عالم بزرگوار فاضل جواد پس از آن که از نظر علمی و کمالات معنوی، به درجات عالی نایل آمد، از سوی شاه عباس صفوی به عنوان «شیخ الاسلام» و «قاضی» و «امام جمعه و مبین احکام و معارف دینی» به دیار استراباد اعزام شد. او در شهر استراباد سکونت گزید، ولی پس از مدتی برخی از مردم با او سر ناسازگاری گذاشتند و با واسطه کردن سید امیر محمدباقر استرابادی ملقب به «طالبان» ـ که نویسنده ی «شرح زبدة الاصول» و از شاگردان شیخ بهایی است ـ او را به اکراه از استراباد اخراج کردند. شرح حال نویسان به علت این منازعه و این که چه عاملی سبب مخالفت مردم آن دیار با آن دانشمند والامقام شده است اشاره ای نکرده اند. آن چه مسلم است این است که فاضل جواد خود را در این اخراج شدن مظلوم می دید و پس از بازگشت به اصفهان، به شاه عباس صفوی شکایت برد، ولی این دادخواهی سودی نداشت و او سکوت را پیشه خود ساخت.

علامه فاضل جواد در سال ۱۰۲۸ هجری قمری پس از اقامتی حدود ده ساله در اصفهان و استراباد، به قصد کاظمین (زادگاه خویش)، اصفهان را ترک کرد و پس از مدتی وارد آن شهر شد. خبر ورود او به بغداد مردم کاظمین و بغداد را خوشحال کرد. به استقبال او رفتند و او را اکرام فراوان کردند. حاکمان بغداد بویژه بکتاش خان نیز به ملاقات او آمدند و از او تجلیل کردند. وی به مدت بیست سال در زادگاهش با رسالت الهی خویش با تبیین آموزه های دینی پرداخت.

در سال ۱۰۴۸ هجری قمری عثمانی ها با سرکردگی سلطان مراد عثمانی به عراق به قصد تصرف شهرهای آن حمله کردند. فاضل جواد که خطر کشته شدن به دست عثمانی ها را احساس می کرد، پیش از رسیدن آنان به شهر کاظمیه و بغداد، مجبور به ترک زادگاه خویش گشت. او در آن سال وارد ایران شد و مدتی در شهر حویزه اقامت گزید. پس از آن به شوشتر رفت. چند سالی نیز در آن شهر اقامت داشت. پس از آن که عبداللطیف جامعی شیخ الاسلام شوشتر در سال ۱۰۵۰ هجری قمری از دنیا رفت، به عنوان «شیخ الاسلام» به تبلیغ معارف و احکام دینی پرداخت.

وفات و مدفن

سال و مکان وفات عالم بزرگوار فاضل جواد هم مانند دیگر جهات شخصیتی او در هاله ای از ابهام قرار دارد، ولی بنابر پژوهشی که نویسنده ی اعیان الشیعه انجام داده است، وی در سال ۱۰۶۵ هجری قمری دار فانی را وداع گفته است. از گفتار شرح حال نویسان به دست می آید که وی در اصفهان فوت کرده است و سپس پیکر مطهر او را به کاظمین انتقال داده اند. مدفن او در آن مکان مقدس نیز نامعلوم است.

پانویس

منابع

• محمد جواد کاظمی (فاضل جواد)، سایت فرهیختگان تمدن شیعی، نویسنده: علی کرجی، بازیابی: ۲۰ اسفند ۱۳۹۸.